Kolejny etap wyjazdu do Rumunii zaczął się słonecznym porankiem nad rzeką Arges. Dzień wcześniej po naszych przygodach w Bukareszcie dojechaliśmy nad Arges praktycznie już po zmroku. Miejsce, które wybraliśmy wydawało się całkiem rozsądne, ciche spokojne z ładnym widokiem na rzekę. Rano niestety okazało się, że ta cicha i mało uczęszczana droga, przy której nocowaliśmy prowadzi do żwirowni i od piątej rano, regularnie, co pięć minut przejeżdża nią ciężarówka wyładowana piachem. Jako że warunki nie sprzyjały długiemu rannemu leniuchowaniu, skorzystaliśmy z bliskości rzeki i zrobiliśmy szybkie pranie. Słońce od rana, prażyło mocno, więc ubrania szybko wyschły a my po śniadaniu byliśmy gotowi do drogi. Tego dnia zaplanowaliśmy wjazd na trasę Transfogarską. Zanim jednak tam dojechaliśmy, zatrzymaliśmy się w u podnóża Fogaraszy po to aby zwiedzić słynną Twierdzę Poenari w której zamieszkiwał Wlad Palownik, stawiany jako pierwowzór Drakuli z powieści Brama Stockera. Twierdza Poenari Na miejsce dojechaliśmy tuż przed godziną piętnastą, co jak się później okazało było dość fartownym zrządzeniem losu. Zaparkowaliśmy samochód wśród wielu innych stojących na poboczu drogi, kilkadziesiąt metrów od wejścia na szlak prowadzący do twierdzy. Budowniczym twierdzy nie można odmówić ułańskiej fantazji, ponieważ budowlę usytuowali wysoko na skałach w miejscu tak niedostępnym że nawet obecnie aby się tam dostać należy pokonać strome, kręte schody liczące 1480 stopni. Przy wejściu na schody prowadzące do cytadeli tłoczyła się już spora grupa turystów, a wisząca na zamkniętej na kłódkę furtce tabliczka informowała że wejście na górę możliwe jest jedynie dwa razy dziennie tj. o godzinie 10 oraz 15. Wyglądało na to, że trafiliśmy więc idealnie na godzinę zwiedzania. Oprócz turystów obok wejścia na betonowe schody stało również kilku uzbrojonych policjantów. Pomyślałem wtedy, że Twierdza Poenari musi mieć olbrzymią wartość dla Rumunów skoro ruch turystyczny jest tak restrykcyjnie regulowany, a turystów pilnuje uzbrojona policja. Wybiła piętnasta, jeden z policjantów otworzył bramkę i stanął na początku długiego rzędu turystów. Ruszyliśmy, jeden za drugim po stromych schodach. Marta z Zosią szła z przodu a ja z Anią w nosidle noga za nogą wlokłem się za nimi. Wszyscy szli gęsiego, jeden za drugim tworząc długiego „węża” wijącego się do góry po stromych schodach. Policjanci zajęli miejsca na początku, w środku oraz na końcu naszego korowodu. Początkowa część naszej trasy prowadziła wzdłuż ogrodzenia jakiegoś kempingu, na którego terenie postawionych było kilkanaście drewnianych domków letniskowych. Moją uwagę jednak przykuło ogrodzenie, wzdłuż którego się przesuwaliśmy. Miało ze dwa metry wysokości i zrobione było z siatki, której górna część, zbrojona była kłębami zasieków z drutu kolczastego. Kemping zdecydowanie był przygotowany na odparcie ataku zombie. Gdy minęliśmy ogrodzenie na jednym z drzew wisiała przybita do drzewa kartka z wizerunkiem niedźwiedzia z napisem „ATENTIE Zona frecventata de URSI”. Nagle kropki się połączyły. Określone godziny wejścia, uzbrojona obstawa i ogrodzenie kempingu zdolne odeprzeć atak hordy zombie. Dotarło do mnie, że Policja była po to żeby nas chronić a nie żeby strzec dziedzictwa narodowego Rumunii. Przez chwile zrobiło się nieswojo, bo przecież spotkanie z miśkiem to nie przelewki, a patrząc na ilość wleczącego się z mozołem po schodach żywego prowiantu, cała rodzina niedźwiedzi miałaby niezłą wyżerkę. Rozejrzałem się jednak dokoła i stwierdziłem, że w sumie nie ma czego się tutaj bać. Ludzi było dużo, byli głośni, więc szanse na spotkanie jakiegokolwiek dzikiego zwierzęcia w najbliższej okolicy były niewielkie. Ze spokojniejszą już głową parłem dalej po tych pieprzonych schodach z nadzieją, że na górze zobaczę coś, co będzie warte tego wysiłku. Marta spocona z wypiekami na twarzy napierała w górę ciągnąc za sobą marudzącą Zosie a ja z palącymi łydkami zgięty w pół targałem na plecach piętnastokilowego trzylatka. Tylko Ania w nosidle miała świetny humor i wesoło szarpała mnie za sznurki od kapelusza. Na końcu naszej drogi wszyscy byli już tak zmęczeni, że gdyby przyszedł do nas ten straszny niedźwiedź, co najmniej połowa turystów po prostu by się położyła na ziemi i dała zeżreć żywcem. Wejście do cytadeli dekorował malowniczo dyndający na szubienicy wisielec, charakteryzując w oczywisty sposób byłego gospodarza zamku. Znanym faktem jest, że popularny Hrabia Drakula zasłynął z tego, że każdy kto nadepnął mu na odcisk, dość szybko podupadał na zdrowiu kończąc zwykle żywot ze srogim kołkiem w d… Sama twierdza nie była zbyt rozległa i a jej stan był zgodny z jej wiekiem. Tak czy inaczej jest godna odwiedzenia ze względu na niewiarygodne górskie widoki. Widoki z Twierdzy Poenari Zwiedzanie nie zajęło nam dużo czasu, bo nie za bardzo było co zwiedzać, wiec znaleźliśmy najmniej napakowany turystami kąt między ścianami zapewniającymi odrobinę cienia a jednocześnie z pięknym widokiem na drogę wiodącą w stronę zapory Vidaru. W nagrodę za pokonanie tych wszystkich betonowych stopni, otworzyliśmy zimnego browarka i nie zważając na zawistny wzrok reszty zwiedzających chłonęliśmy widoki jak odpowiedzialni rodzice – z piwem w ręku. Sielanka trwała do czasu, kiedy Ania wypowiedziała klasyczne „Tatuś, siku chcę”. No i teraz misja dla ojca - znaleźć miejsce na szybkie siku swojej córeczki w średniowiecznej twierdzy postawionej na wysokiej skale, w której zagęszczenie turystów na metr kwadratowy jest większe niż ludzi w indyjskim slumsie. Przypomniało mi się, że przy wejściu na teren cytadeli były jakieś wychodki. Chwyciłem Anię pod pachę i przeciskam się z nią do wyjścia. Dotarliśmy do schodów prowadzących do podnóża murów. Szybko zbiegam po schodach mając nadzieję, że pęcherz córki mnie nie zawiedzie, jednocześnie rozglądając się za ustronnym miejscem gdzie można by ją wysadzić. W tym momencie zauważyłem, że za sporym głazem tuż przy murach zamku stoi niedźwiedź. Rozejrzałem się dokoła czy jeszcze ktoś inny widzi to samo co ja. Najbliżej nas na spoczniku między kondygnacjami stała grupka ludzi, którzy byli zajęci robieniem sobie selfie i nie widzieli nic poza ekranem telefonu. Sytuacja zupełnie kuriozalna. Na górze ze 100 osób, które fotografują każdy centymetr kwadratowy zamku, wśród nich policja, której zadaniem jest ochrona turystów przed niedźwiedziami i nagle ja stoję przed dzikim zwierzęciem, którego nikt oprócz mnie nie widzi trzymając pod pachą trzylatka, który zaraz się posika . Byłem zupełnie zdezorientowany i nie wiedziałem, co w tak absurdalnej sytuacji powinienem zrobić. Poszedłem, więc za głosem serca i zachowałem się jak rasowy turysta. Wyciągnąłem telefon i zacząłem robić zdjęcia, bo wiedziałem, że bez tego nikt mi nie uwierzy. Pyknąłem kilka zdjęć, pokazałem Ani misia i nie zważając na pilną potrzebę córki wróciłem biegiem do Marty. Kiedy dotarłem nie mogłem nic mówić ze zmęczenia i emocji, więc Ania powiedziała „Mamusiu widzieliśmy misia”. Oczywiście nikt jej nie uwierzył. Dopiero, gdy wyciągnąłem telefon i pokazałem zdjęcia zobaczyłem jak Marcie powiększają się oczy ze zdziwienia(i z zazdrości;). Piwa już nie dopiłem, czas było wracać na dół. Zejście po schodach nie było już takie wyczerpujące i trwało około 15 min. Jedyne sensowne zdjęcie niedźwiedzia, które udało się zrobić trzęsącą ręką. Poniżej zamku nad płynącym tam strumieniem znajdowała się idealna do noclegu polana. Na wjeździe widniała tabliczka „Camping zona, taxa 10 lei” zjechaliśmy wiec na dół i zaczęliśmy przygotowania do noclegu. Miejsce pozwalało na legalne ognisko, więc wybrałem się na drugą stronę strumienia po drewno. Szukając drewna zauważyłem, że wiele drzew tam rosnących posiada całkiem znajome podłużne ślady na pniach. Nie trzeba było mnie przekonywać, jakie zwierzę okaleczyło tak te drzewa. Wieczorem przyjechał gospodarz terenu zainkasować opłatę za postój i przestrzegł nas żebyśmy nie zostawiali żadnych śmieci na noc koło samochodu, bo w nocy przychodzą niedźwiedzie i robią bałagan. Uwierzyliśmy na słowo i zastosowaliśmy się do wszystkich zaleceń. Trasa Transfograska Następnego dnia ruszyliśmy na trasę Transfograską po drodze zahaczając o zaporę na jeziorze Vidaru i umieszczony tam punkt widokowy. Sama trasa oferuje naprawdę piękne widoki. Mimo sporego ruchu jechało się całkiem dobrze i nawet jakość drogi była przyzwoita. Zapora Vidaru Na trasie Transfogarskiej Nasz biały bus z mozołem toczył się kilka godzin pod góre po krętych serpentynach aż w końcu dotarliśmy do kulminacyjnego punktu trasy - nad jezioro Balea. Jezioro Balea Lacul Bâlea to pięknie położone górskie jezioro, które stanowi połącznie naszego morskiego oka i Krupówek. Miejsce urokliwe, ale też bardzo tłoczne i głośne. Jednak, gdy już znaleźliśmy miejsce na zaparkowanie auta i piechotą oddaliśmy się kawałek biegnącym dookoła jeziora szlakiem znaleźliśmy się w pięknej górskiej cichej krainie. Z wysokości można było podziwiać jezioro i okolice, ale zgiełk straganów zostawał na dole. Żałowałem, że nie mielimy możliwości dłużej pochodzić tam po górach. Niestety nosidło plus masa Ani nie za bardzo umożliwiało dłuższy hiking. Tego dnia nie zjechaliśmy już na dół. Zostaliśmy na nocleg tuż przy drodze na parkingu koło niewielkiego wodospadu. Obok nas nocowała jeszcze spora ekipa z Czech a późnym wieczorem przyjechali również Polacy. Transalpina Dwa dni później rozpoczęliśmy podróż drugą sztandarową górską trasą w Rumunii którą przejechać trzeba się koniecznie. Ruszyliśmy na Transalpinę. Jadąc w jej kierunku myślałem że nie będzie się dużo różnić od wcześniej przejechanej Trasy Transfogarskiej. Na szczęście bardzo się pomyliłem, bo było znacznie lepiej. Transalpina jest przepiękna. Widoki robią dobrze w oczy i jadąc nią nie chciałem żeby się skończyła. Dobrej jakości asfalt ciągnący się po górskich grzbietach na wysokości przekraczającej 2000m oferuje naprawdę cudowne emocje. Przypomina to trochę jeżdżenie po bieszczadzkich połoninach, tylko że wyżej i więcej. W tym roku tak się niefortunnie złożyło że, mimo że Zosia jak kozica chodzi po górach, to Ania jest jeszcze zbyt mała na dłuższe spacery a przy tym już zbyt ciężka żebym mógł ją nieść przez wiele godzin na plecach. To powodowało że dłuższe górskie wycieczki były niemożliwe. Zrobiliśmy co prawda, kilkugodzinną wycieczkę po górach ale i tak pozostał ogromny niedosyt, i myśli żeby tam wrócić specjalnie na wędrówki po górach. Ze względu na piękno miejsca, tym razem również nie zjechaliśmy na dół na nocleg, postanowiliśmy, że śpimy na górze żeby w pięknych okolicznościach przyrody rano wypić kawkę. Na takiej wysokości temperatura znacznie spadła w nocy, ale po tych wszystkich upalnych dniach była to miła odmiana. Trasa jest obowiązkowym punktem wyjazdu do Rumunii, ale należy jednak pamiętać, że droga jest bardzo wymagająca dla samochodu, niektóre fragmenty podjazdów nasz bus pokonywał już tylko na pierwszym biegu, i były momenty kiedy miałem poważne obawy czy da radę. Z Transalpiny ruszyliśmy stronę Hunedoary i znanego Castelul Corvinilor. Podróż przebiegała wolno, bo spory odcinek drogi nie mieścił się w żadnej kategorii jakościowej i tym razem byłem już pewny, że zapamiętany zostanie, jako najgorsza droga, którą jechaliśmy. To, że nic nam nie odpadło to tylko zasługa niemieckich inżynierów z Volkswagena. Zamek w Hunedoarze to miejsce które zwykle wyświetlało mi się na Pintereście gdy wpisywałem hasło Rumunia. Malowniczo położony zamek z charakterystycznym długim mostem postawionym nad głęboką fosą. Dla mnie osobiście ten zamek stanowi ikonę Rumunii. Po przyjeździe musieliśmy nieco czasu odstać w kolejce do wejścia, ale chyba było warto. Nawet dzieci z ciekawością zwiedzały zamkowe komnaty. Jako że cały zamek uznawany jest za muzeum, zebrano w nim sporo eksponatów dotyczących kultury regionu. Począwszy od przedmiotów użytkowych użytkowanych przez mieszkańców zamków przez oryginalne fragmenty murów zdobionych herbami rodu Corvinus po eksponaty przyrodnicze. Dzieci najbardziej zapamiętały ogromną czaszkę niedźwiedzia no i oczywiście jak na Rumuński zamek przystało dość bogato wyposażoną salę tortur. Zwiedzanie zajęło nam około dwóch godzin w trakcie których spokojnie przebyliśmy całą ścieżkę zwiedzania oglądając większą część zamku. Znaleźliśmy również trochę czasu na odpoczynek od prażącego słońca na ocienionym zamkowym dziedzińcu. Turda Salina Czas naszego urlopu powoli się kończył i powoli kierowaliśmy się w stronę Polski. Do odhaczenia na naszej liście „miejsc do zobaczenia” została tylko kopalnia soli „Turda Salina”. Bywając kilkukrotnie w kopalni soli w Wieliczce miałem już wyrobione wyobrażenie o tym jak wygląda wnętrze kopalni soli. Dlatego wielkie było moje zdziwienie, gdy zamiast znanego z Wieliczki muzeum górnictwa ktoś zorganizował pod ziemią park rozrywki. W wielkich komnatach wydrążonych w pokładach soli można było pograć w minigolfa, kręgle lub przejechać się na diabelskim młynie. Na dnie najgłębszego szybu znajdowało się jezioro, po którym można było popływać łódką. Takie atrakcje zwabiały bambiliony ludzi którzy chętnie korzystali z podziemnych rozrywek powodując tym samym gigantyczne kolejki do windy. Wielkość samego obiektu zdecydowanie ustępuje Wieliczce a i klimat naszej rodzimej kopalni bardziej nam odpowiadał. Jednakże trzeba przyznać, że sam pomysł na takie urządzenie wnętrza kopalnianych szybów sprawia że mimo tłumów warto odwiedzić to miejsce. Cheile Turzii Po kilku godzinnym pobycie pod ziemią przyszedł czas na szukanie noclegu. Po raz kolejny wybawieniem stała się aplikacja Park4Night która poprowadziła nas do niesamowitego wąwozu Cheile Turzii (wąwóz Turda). Jadąc na miejsce noclegu nie sądziliśmy, że trafimy w miejsce tak fantastyczne że zamiast wracać do Polski postanowiliśmy zostać jeszcze jeden dzień żeby pochodzić po górach. Samochód zaparkowaliśmy na sporym wzniesieniu, z którego rozpościerał się malowniczy widok na wysokie na 300m, wapienne ściany miedzy którymi wartko płynął strumień od tysiącleci drążący w wapieniu wąski korytarz. Z tak doborowo wybranej miejscówki raczyliśmy się spektakularnym zachodem słońca z kawką w ręku. Zanim słońce zaszło polatałem jeszcze Sparkiem żeby sfotografować te piękne okoliczności z lotu ptaka. Rano po śniadaniu wybraliśmy się w góry. Wybraliśmy trasę górą a potem zamierzaliśmy wrócić szlakiem biegnącym po dnie wąwozu. Podejście na górę nieźle dało nam w kość. Słońce prażyło niemiłosiernie a ja dodatkowo targałem na plecach Anię, która jak zwykle była najbardziej zadowolona z wycieczki. W pewnym momencie temperatura i strome podejście pokonało nas wszystkich (oprócz Ani). Po dłużej przerwie jednak udało nam się dotrzeć na szczyt. Opłacało się. Widok na skalne urwiska robił ogromne wrażenie. Zatrzymaliśmy się tam na dłuższą chwilę, odpoczęliśmy, polatałem dronem i powoli zaczęliśmy schodzić na dół. Droga powrotna prowadziła na szczęście w cieniu wapiennych skał i pozwoliła odetchnąć od lejącego się z nieba żaru. Trzykilometrowa trasa nie była trudna, nie dziwiła nas więc obecność sporej ilości spacerujących turystów. Po dotarciu do celu nie mieliśmy już mocy na gotowanie jedzenia więc skorzystaliśmy z baru przy schronisku turystycznym i tam zjedliśmy obiad. Wąwóz Turda był ostatnim punktem naszej wyprawy po Rumunii. Pozostawała jeszcze tylko niezbyt emocjonująca i męcząca, długa droga powrotna. Rumunia okazała się krajem doskonałym do tego typu wypraw z noclegami na dziko. Mimo że przejechaliśmy busem ponad 6000 kilometrów to nadal zostaje niedosyt i świadomość, że w wielu miejscach byliśmy zbyt krótko a innych w ogóle nie odwiedziliśmy. Mam nadzieje, że dane nam będzie tam wrócić i więcej czasu spędzić na wędrówkach po górach.

Trasa Transfogarska (Transfăgărăşan)Kraj: RumuniaKontynent: EuropaKategoria: Trasy widokoweOkręg: ArdżeszGPS: N: 45°35' E: 24°37' Transfogarska (droga krajowa DN7C) to jedna z najbardziej krętych i najwyżej położonych dróg w całej Rumunii. Znajduje się w centralnej części kraju i przecina malownicze pasmo Gór Fogarskich (najwyższe pasmo Karpat Południowych oraz całej Rumunii). Droga ta liczy sobie przeszło 100 km i powstała w latach 1970-1974, a inicjatorem jej budowy był ówczesny komunistyczny przywódca Rumunii - Nicolae Ceauşescu (1918-1989). Z początku szosa ta miała znaczenie militarne, a jej budowa pochłonęła ogromne ilości pieniędzy i okupiona została dużymi stratami w ludziach (podczas prac zginęło 20 osób). Początkowo jako droga leśna miała m in. otworzyć dostęp do zasbów leśnych i umożliwić budowę ośrodka sportów zimowych, ale przede wszystkim miała być manifestacją możliwości technicznych Rumunii. W trakcie prowadzonych prac nastąpiła zmiana projektu na drogę krajową o dwóch pasach ruchu. Wykonawcami morderczych prac byli głownie żołnierze, którzy do wysadzenia skał zużyli przeszło 6 mln kg dynamitu. Obecnie droga ta stanowi jedną z ciekawszych atrakcji turystycznych Rumunii. Trasa Transfogarska łączy ze sobą miasta Sybin (Siedmiogród) i Pitesti (Wołoszczyzna), a w swoim najwyższym punkcie wznosi się na wysokość przeszło 2030 metrów Przemierzając drogę oprócz zapierających dech w piersiach górskich widoków natrafić można także na kilka ciekawych atrakcji turystycznych. Do najciekawszych z nich należą m in. należący do słynnego Włada Palownika Zamek Poenari, zaporę na rzece Ardżesz oraz przecinający góry 884 metrowy tunel (najdłuższy w Rumunii). Na całej swojej długości Trasa Transfogarska dostępna jest od 15 czerwca do 15 września. Zimą niektóre jej odcinki, zwłaszcza po większych opadach śniegu mogą być całkowicie nie koniec XV wieku w Braszowie urodził się słynny saskosiedmiogrodzki humanista, teolog oraz kartograf - Johannes Honteru (1498-1549). Studiował na Uniwersytecie w Wiedniu, a od 1530 wykładał w Krakowie, był nauczycielem Izabeli Jagiellonki (córki króla Zygmunta Starego).

Trasa Transfogarska (rum. Transfăgărășan) to jedna z najpiękniejszych dróg na świecie. I nie jest to (tylko) moje odczucie, bo taką informację wyświetliły mi Google ;) Trasa liczy ok 90km (albo 150km, w zależności o tego jak liczymy) i jest drugą co do wielkości taką drogą w Rumuni (po Transalpinie).

Większość zmotoryzowanych bez zastanawiania się wymieni Transalpinę i Transfogarską. Ale rumuńskie Karpaty oferują także inne trasy, którymi warto się przejechać. Zacznę jednak od dwóch naj… czyli najbardziej znanych, lubianych i chyba najpiękniejszych czyli Transalpiny i Transfogarskiej. Która lepsza? Obydwie są inne, jednak mi bardziej przypadła do gustu Transalpina i od niej zacznę. 1. Transalpina Droga DN67C. Biegnie od Sebeș do wsi Ciocadia (nieopodal Novaci). Liczy sobie 148,2 km długości i jest najwyżej położoną drogą Rumunii, bowiem na przełęczy Urdele osiąga wysokość 2145 m Najbardziej spektakularna moim zdaniem część trasy to odcinek od Obârşia Lotrului do Rânca. To ten około 30 kilometrowy odcinek biegnie przez malownicze szczyty i połoniny. Jednak nasza podróż zaczynała się w Sebes. Wyjechaliśmy przed wschodem słońca (i to był strzał w przysłowiową dziesiątkę). Pierwsze 100 km to trasa głównie w lesie, gdzie poranne mgły czy pierwsze promyki słońca wyglądały zjawiskowo. Po drodze spotkaliśmy też stadko dzikich osiołków. Droga praktycznie pusta (nawierzchnia bardzo dobrej jakości), nieliczne miejsca parkingowe wzdłuż trasy również puste i brak turystów. A południowa część trasy – mogłabym tam zatrzymywać się co kilka metrów by podziwiać widoki lub przesiedzieć na szczycie godzinami i napajać się pięknem przyrody. 2. Transfogarska (Transfăgărășan) Droga DN7C. Biegnie od Cârțișoary (niedaleko Sybin) do wsi Bascov (nieopodal Pitești). Liczy sobie 151 km długości i jest jest drugą pod względem wysokości drogą kołową Rumunii, bowiem w tunelu (najdłuższy w Rumunii o długości 884 m) osiąga wysokość 2042 m Droga została wybudowana w latach siedemdziesiątych z polecenia Ceaușescu. Podczas robót wykorzystano około 6 milionów kilogramów dynamitu, a wielu budujących ją żołnierzy straciło życie. Najbardziej spektakularnie prezentuje się północny odcinek drogi. W części południowej, przy trasie znajdują się liczne atrakcje, zapora na rzece Ardżesz o wysokości 160 metrów tworząca jezioro Vidraru oraz zamek Poienari, należący do Włada Palownika (pierwowzoru Drakuli). Nasze zwiedzanie zaczęliśmy od południowej części. Teraz wiem, że absolutnie nie warto jechać tam w weekend. Niestety, pięknym, słonecznym niedzielnym popołudniem na wycieczkę i biwaki wybrali się inni turyści, którzy całkowicie zakorkowali trasę. Czegoś takiego jeszcze nie widziałam. Ciągnący się do szczytu kilkukilometrowy korek zepsuł frajdę jazdy… 3. Transrarau (Transrarăul) Droga DJ175B. Biegnie od Pojorâta do Chiril (Bukowina). Liczy sobie 26 km długości i przebiega na wysokości 1400 m Serpentyny i piękne widoki, później droga się zwęża i prowadzi przez las. Nawierzchnia przeszła w 2014 remont i droga została poszerzona, jednakże jest tak wąsko, że niemożliwym wydaje się wyminięcie dwoma samochodami. Trasa ta jest mało rozreklamowana, stąd praktycznie pusta. 4. Transbucegi Droga DJ713. Zaczyna swój bieg w Sinaia (DN71), a kończy swój bieg w Cabana Piatra Arsa (masyw Bucegi). Liczy sobie około 26 km długości i przebiega na wysokości 1925 m Dalej spacerem po Parku Narodowym można dojść do najbardziej znanych formacji skalnych masywu Bucegi: Babeli i Sfinksa. Niestety nie było dane ją nam zobaczyć. Droga nie jest jeszcze oficjalnie oddana do użytku, stoją znaki zakazu wjazdu (jednak nikt się nimi nie przejmuje – wjeżdża się na własną odpowiedzialność). Jednak my nie zaryzykowaliśmy – padał ulewny deszcz… Zapraszam do zapoznania się z pozostałymi wpisami dotyczącymi tego wspaniałego kraju. 5 najciekawszych rumuńskich atrakcji, Szlakiem rumuńskich zamków oraz Północna Rumunia to artykuły poświęcone równie ciekawym miejscom wraz z ich krótką historią. Natomiast Dookoła Rumunii to nasza relacja z wakacyjnej motocyklowej podróży 🙂

Ceny w Rumunii – ile kosztuje pobyt w tym kraju? 12 stycznia, 2023. Zamek Drakuli w Transylwanii – jedna z największych atrakcji w Rumunii 14 października, 2022. Trasa Transfogarska w Rumunii – jedna z najpiękniejszych dróg Europy 13 października, 2022. Siedmiogród w Rumunii – kraina Drakuli. Rumunia, to piękny kraj o niepowtarzalnej atmosferze. Mimo, że tradycyjnie należy do świata kultury zachodniej (cesarz rzymski, Trajan podbił te tereny na początku II w, tworząc na nich prowincję Dację), ze względu na jej położenie geograficzne, wyraźnie widzimy tu wpływy bizantyjskie i tureckie. Dwa największe bogactwa Rumunii, to niezwykle serdeczni i gościnni ludzie oraz zachwycające krajobrazy. Karpaty stanowią 30% całej powierzchni kraju, toteż miłośnicy gór czują się tutaj jak w raju. Góry Fogaraskie, zwane również Fogaraszami, czy Fagaraszami (po rumuńsku Munții Făgăraș lub Munții Făgărașului), znajdują się w środkowej Rumunii. Realizując górskie wyprawy w tym rejonie na pewno warto skorzystać z możliwości wyjazdu samochodem na ponad 2000 m Drogą Transfogarską oraz zaplanować odwiedzenie kilku miejscowości leżących u stóp Fogaraszy. Miejsca takie jak Braszów, Sybin, Rašinari i Sighișoara przybliżą nam bogatą kulturę i historię regionu. Autor: Agnieszka, Zosia i Marek Zobacz dodatkowe informacje: DOJAZD MAPY/ PRZEWODNIKI POGODA UBEZPIECZENIA Więcej informacji praktycznych w panelu bocznym (PC) lub na końcu artykułu (mobilne). Droga Transfogarska (Transfăgărășan), droga krajowa DN7C to, obok Transalpiny, jedna z dwóch kultowych dróg Rumunii. Przecina ona Góry Fogaraskie z północy na południe pomiędzy ich dwoma najwyższymi szczytami – Moldoveanu i Negoiu, łącząc miasta Sybin w Siedmiogrodzie i Pitești na Wołoszczyźnie. W kulminacyjnym punkcie, na wysokości 2034 m znajduje się najdłuższy w Rumunii tunel o długości 884 m. Na trasie znajduje się 27 wiaduktów, 830 mostów i kilka mniejszych tuneli. Droga ta została zbudowana w latach 1970-74 na polecenie Nicolae Ceauşescu, który w ten sposób chciał sobie zapewnić drogę ucieczki w razie inwazji radzieckiej. Wg oficjalnych danych przy budowie życie straciło 40 żołnierzy (w rzeczywistości kilkaset osób), a koszty były ogromne. Dzisiaj jest to przede wszystkim atrakcja turystyczna. Warto przejechać ponad 150 km Trasy Transfogarskiej, by podziwiać zapierające dech w piersiach widoki. Ze względów bezpieczeństwa (serpentyny) na drodze obowiązuje ograniczenie prędkości do 40 km/h. W zimie, z powodu olbrzymich ilości śniegu, przejazd górnych odcinków trasy jest niemożliwy (w najwyższym punkcie drogi tunel jest zamknięty od października (lub listopada) do kwietnia (lub maja). Od strony północnej górny odcinek trasy możemy pokonać kolejką linową. W najwyższym punkcie, obok malowniczego jeziora Bâlea Lac, droga przebija się tunelem pod główną granią Gór Fogaraskich. Najbardziej spektakularne serpentyny znajdują się po stronie północnej, na południu zaś zobaczymy wysoką na 160 m zaporę na rzece Ardżesz tworzącą jezioro Vidraru. Tutaj też znajduje się zamek Poenari należący do Włada Palownika (pierwowzoru Drakuli). Przy drodze znajdują się stacje Salvamont, czyli rumuńskiego odpowiednika GOPR. Górna część Drogi Transfogarskiej jest idealnym miejscem do rozpoczęcia wejść na jedne z najwyższych szczytów Rumunii Vânătoarea lui Buteanu (2507 m i Negoiu (2535 m Zapraszamy na nasze wyprawy: Vânătoarea lui Buteanu w rumuńskich Fogaraszach Negoiu przez Strunga Dracului w Fogaraszach Miasta Rumuńskie Braszów (Braşov), to duże miasto liczące około 300 tys. mieszkańców, znajdujące się na południe od Fogaraszy. Zostało założone przez osadników saskich przybyłych tu w ślad za Krzyżakami w XIII w. W XIV w. miasto otoczono murami, które były rozbudowywane w następnych wiekach. W systemie fortyfikacji znajdują się bastiony (Tkaczy, Kowali, Powroźników, Sukienników, Graft), bramy miejskie (Katarzyny i Porta Şchei) oraz wieże obserwacyjne rozmieszczone na stokach pobliskich gór. Spacer wzdłuż murów pozwala spojrzeć na Braszów nieco z góry i podziwiać jego niezwykle malownicze dachy. Aby popatrzeć na miasto z jeszcze większej wysokości, można wyjść lub wyjechać kolejką linową na szczyt góry Tâmpa. Główne zabytki znajdują się w obrębie Starego Miasta. Na środku Piaţa Sfatului, rynku o nieregularnym kształcie, stoi średniowieczny ratusz z dobudowaną w XVI w. wieżą strażniczą. Plac okalają zabytkowe kamieniczki. Czarny Kościół (Biserica Neagră) z początku XIV w. to kolejna budowla przykuwająca uwagę. Jego rozmiary są imponujące (90 m długości i 38 m szerokości). Nazwę swą zawdzięcza pożarowi, który w XVII w. okopcił jego ściany. Dziś nie ma już śladu po tym wydarzeniu. Warto również odwiedzić Şchei – dawną dzielnicę rumuńską znajdującą się za murami miejskimi. Jej główne zabytki, to cerkiew św. Mikołaja z XVI w., cerkiew św. Bartłomieja z XIII w., kilka innych świątyń i najstarsza rumuńska szkoła, ale przede wszystkim można tu poczuć egzotyczną atmosferę miast południowego wschodu Europy. Sybin (Sibiu) leży w południowej części Siedmiogrodu, w górach Cindrel. Jego historia sięga czasów rzymskich, kiedy to na wzniesieniu, na którym dziś znajduje się miasto, został zbudowany obóz Cibinum. Właściwe miasto zostało założone przez osadników saskich i mozelskich w XII w. Jest mniejszy od Braszowa (ok. 170 tys. mieszkańców), ale nie mniej interesujący. W roku 2007 był, wraz z Luksemburgiem, Europejską Stolicą Kultury. Sybin składa się z dwóch części: Górnego i Dolnego Miasta. Charakterystycznym elementem Sybina są place. Najważniejsze z nich, to Duży Rynek (Piaţa Mare) z pięknym ratuszem i barokowym kościołem jezuitów oraz Mały Rynek (Piaţa Mica) otoczony kamieniczkami i przedzielony ulicą, nad którą przerzucony jest najstarszy żeliwny most w Rumunii, który prowadzi do placu, na którym stoi XIV-wieczny kościół ewangelicki. Będąc w Sybinie, nie sposób nie zajrzeć do Rašinari, małej, ślicznej miejscowości położonej 9 km od miasta, a znanej głównie z tego, że tutaj urodził się i wychował wybitny rumuński filozof, Emil Cioran. Jeszcze kilka lat temu do Rašinari kursował tramwaj z Sybina. Andrzej Stasiuk, w swojej książce “Jadąc do Babadag”, poświęcił tej pięknie położonej miejscowości o nostalgicznym klimacie cały rozdział. Sighișoara jest miastem legendarnego księcia Draculi, co widać tu na każdym kroku, głównie w sklepach z pamiątkami. Tu urodził się Vlad Tepeş (Vlad Palownik), krwawy hospodar, postać historyczna będąca pierwowzorem literackiego bohatera. Pod względem turystycznym, atrakcyjne jest jedynie górne miasto. Najbardziej znanym zabytkiem jest średniowieczna Wieża Zegarowa (Turnul Cu Ceas), przez którą, idąc pieszo, wchodzimy do miasta. Jej dach pokryty jest emaliowaną dachówką. Obecnie znajduje się tu muzeum, a z balkonu możemy podziwiać widok na miasto. Obok wieży znajduje się kościół ewangelicki (Biserica Mănăstirii), a nieco dalej podobno dom rodzinny Vlada Tepeşa. Po drewnianych krytych schodach z XVII w. docieramy do gotyckiego Kościoła na Wzgórzu (Biserica Din Deal). Była mgła i pełne słońce, grad, deszcz, śnieg i burze, pasące się na łąkach owce z pasterzem, odpoczynek na przełęczach i szlak prowadzący granią. A na koniec dnia bardzo prosty nocleg w schronisku na 2500m z widokiem na szczyty Karpat. W pełni respektujemy i szanujemy prawo do prywatności i ochrony danych osobowych odwiedzających nasz serwis internetowy. Niniejszy dokument określa zasady gromadzenia oraz postępowania z informacjami uzyskiwanymi w czasie realizacji usług. POLITYKA COOKIES 1. Serwis nie zbiera w sposób automatyczny żadnych informacji, z wyjątkiem informacji zawartych w plikach cookies. 2. Pliki cookies (tzw. „ciasteczka”) stanowią dane informatyczne, w szczególności pliki tekstowe, które przechowywane są w urządzeniu końcowym Użytkownika Serwisu i przeznaczone są do korzystania ze stron internetowych Serwisu. Cookies zazwyczaj zawierają nazwę strony internetowej, z której pochodzą, czas przechowywania ich na urządzeniu końcowym oraz unikalny numer. 3. Podmiotem zamieszczającym na urządzeniu końcowym Użytkownika Serwisu pliki cookies oraz uzyskującym do nich dostęp jest operator Serwisu 4. Pliki cookies wykorzystywane są w celu: A. dostosowania zawartości stron internetowych Serwisu do preferencji Użytkownika oraz optymalizacji korzystania ze stron internetowych; w szczególności pliki te pozwalają rozpoznać urządzenie Użytkownika Serwisu i odpowiednio wyświetlić stronę internetową, dostosowaną do jego indywidualnych potrzeb; B. tworzenia statystyk, które pomagają zrozumieć, w jaki sposób Użytkownicy Serwisu korzystają ze stron internetowych, co umożliwia ulepszanie ich struktury i zawartości; C. utrzymanie sesji Użytkownika Serwisu (po zalogowaniu), dzięki której Użytkownik nie musi na każdej podstronie Serwisu ponownie wpisywać loginu i hasła; D. dostosowania treści reklamowych w formie graficznej (Reklamy displayowe) przy wykorzystaniu remarketingu Google Analytics 5. W ramach Serwisu stosowane są dwa zasadnicze rodzaje plików cookies: „sesyjne” (session cookies) oraz „stałe” (persistent cookies). Cookies „sesyjne” są plikami tymczasowymi, które przechowywane są w urządzeniu końcowym Użytkownika do czasu wylogowania, opuszczenia strony internetowej lub wyłączenia oprogramowania (przeglądarki internetowej). „Stałe” pliki cookies przechowywane są w urządzeniu końcowym Użytkownika przez czas określony w parametrach plików cookies lub do czasu ich usunięcia przez Użytkownika. 6. W ramach Serwisu stosowane są następujące rodzaje plików cookies: A.„niezbędne” pliki cookies, umożliwiające korzystanie z usług dostępnych w ramach Serwisu, np. uwierzytelniające pliki cookies wykorzystywane do usług wymagających uwierzytelniania w ramach Serwisu; B. pliki cookies służące do zapewnienia bezpieczeństwa, np. wykorzystywane do wykrywania nadużyć w zakresie uwierzytelniania w ramach Serwisu; C. „wydajnościowe” pliki cookies, umożliwiające zbieranie informacji o sposobie korzystania ze stron internetowych Serwisu; D. „funkcjonalne” pliki cookies, umożliwiające „zapamiętanie” wybranych przez Użytkownika ustawień i personalizację interfejsu Użytkownika, np. w zakresie wybranego języka lub regionu, z którego pochodzi Użytkownik, rozmiaru czcionki, wyglądu strony internetowej itp.; E. „reklamowe” pliki cookies, umożliwiające dostarczanie Użytkownikom treści reklamowych bardziej dostosowanych do ich zainteresowań. F. W wielu przypadkach oprogramowanie służące do przeglądania stron internetowych (przeglądarka internetowa) domyślnie dopuszcza przechowywanie plików cookies w urządzeniu końcowym Użytkownika. Użytkownicy Serwisu mogą dokonać w każdym czasie zmiany ustawień dotyczących plików cookies. Ustawienia te mogą zostać zmienione w szczególności w taki sposób, aby blokować automatyczną obsługę plików cookies w ustawieniach przeglądarki internetowej bądź informować o ich każdorazowym zamieszczeniu w urządzeniu Użytkownika Serwisu. Szczegółowe informacje o możliwości i sposobach obsługi plików cookies dostępne są w ustawieniach oprogramowania (przeglądarki internetowej). Użytkownicy mogą zablokować usługę Analytics dla reklam displayowych oraz dostosowywać reklamy w sieci reklamowej Google w Menedżerze preferencji reklam. Można również pobrać program blokujący Google Analytics ze strony G. Operator Serwisu informuje, że ograniczenia stosowania plików cookies mogą wpłynąć na niektóre funkcjonalności dostępne na stronach internetowych Serwisu. H. Pliki cookies zamieszczane w urządzeniu końcowym Użytkownika Serwisu i wykorzystywane mogą być również przez współpracujących z operatorem Serwisu reklamodawców oraz partnerów. I. Więcej informacji na temat plików cookies dostępnych jest pod adresem lub w sekcji „Pomoc” w menu przeglądarki internetowej.

Uczestnikami wyjazdu byli: Klaudia Domagała, Darek Domagała, Kuba Wróblewski i Piotrek Wróblewski z bractwa motocyklowego "Rosomaki".https://www.facebook.co

Spakować trochę ubrań, włączyć nawigację i wyruszyć na wakacje po Europie samochodem – to ciągle popularny sposób na urlop. Często pytacie o sprawdzone miejsca i inspiracje do stworzenia własnego planu na objazdówkę. Dziś podrzucam Wam przetestowaną przeze mnie trasę biegnącą przez Węgry, Serbię, Bułgarię, aż po Rumunię. Jej pokonanie zajęło mi ponad trzy tygodnie. W sumie trasa liczy około 4,5 tysiąca kilometrów. Wybierając się w taką podróż macie szanse zobaczyć zarówno głośne, gęste i szalone europejskie stolice, jak i piękną naturę, jeziora, bajeczne góry w Rumunii, czy Morze Czarne. Jednym słowem jest tu wszystko. Oto poszczególne przystanki w kolejności wraz z krótkim opisem i mam nadzieję, że zachęcającymi zdjęciami: BUDAPESZT (WĘGRY) -> 135 km -> BALATON (WĘGRY)-> 280 km -> SEGEDYN (WĘGRY) -> 220 km -> BELGRAD (SERBIA) -> 320 km -> JEZIORO ZAVOJSKO (SERBIA) -> 100 km -> SOFA (BUŁGARIA) -> 490 km -> WARNA (BUŁGARIA) -> 105 km -> VAMA VECHE (RUMUNIA) -> 51 km -> KONSTANCA (RUMUNIA) -> 13 km -> MAMAJA (RUMUNIA) -> 230 KM -> BUKARESZT -> 170 km -> BRASZÓW (RUMUNIA) ->28 km -> BRAN (RUMUNIA) -> 107 km -> TRASA TRANSFOGARSKA (RUMUNIA) 1. BUDAPESZT Rekomendować chyba nie trzeba. Ostatnio pochlebne opinie o Budapeszcie pojawiają się dosłownie wszędzie. Różnorodne, atrakcyjne pod względem architektonicznym i kulinarnym, multikulturowe, tętniące życiem, miasto mostów, perła Dunaju – to tylko niektóre określenia pojawiające się w nagłówkach i tytułach publikacji na temat stolicy Węgier. Trudno się nie zgodzić z tymi wszystkimi komplementami. Dla mnie Budapeszt, to miasto, które wymyka się prostym definicjom. MONUMENTALNY GMACH PARLAMENTE W BUDAPESZCIE 2. BALATON O tym imponującym rozmiarem i kolorem, największym jeziorze w Europie Środkowej, pisałam Wam tutaj: >>BALATON – HIT CZY KIT?>PIĘKNE JEZIORO ZAVOJSKO>TRASA TRANSFOGARSKA – TO TRZEBA PRZEŻYĆ!<< Jeśli macie propozycję swoich przystanków po drodze, piszcie śmiało! : ) A może przeżyliście podobną przygodę i któreś z miejsc zachwyciło Was szczególnie? : ) Zabierz się z nami i ekipą Gentlemans Rally na trasę transfogaraską - jedną z najpiękniejszych dróg Europy. Piękne widoki, szybkie auta (Jaguar F Type S, Chrysler 300 c Hemi 5,7, Mercedes Benz SL) i ciary na plecach gwarantowane. Zapraszamy.SUBSKRYBUJCIE, by nie przegapić ciągu dalszego i zostawcie łapki w górę, jeśli też chcielibyście zasiąść za kierownicą i ruszyć na

Trasa Transfogarska (lub Transfogaraska, od rumuńskiego Transfăgărășan) to nazwa słynnej drogi krajowej DN7C w Rumunii. Wyróżnia ją położenie – zlokalizowana jest w środkowej części kraju i biegnie przez najwyższe pasmo Karpat Południowych, czyli Góry Fogaraskie. Jakie atrakcje oferuje trasa Transfogarska i co warto na niej zobaczyć?Czym wyróżnia się trasa Transfogarska w Rumunii?Rumuńska trasa Transfogaraska to miejsce niezwykle fascynujące. Na uwagę zasługuje sam proces jej powstania, w czasie którego wykorzystano ok. 6 mln kg dynamitu. Koszty całego przedsięwzięcia były ogromne, a budowa okupiona życiem przynajmniej kilkudziesięciu zaangażowanych w nią żołnierzy (oficjalne dane mówią o 40 osobach, jednak uważa się, że mogło być ich nawet kilkaset). Widać więc, że trasa Transfogarska była projektem zakrojonym na dużą skalę. Choć szosa została oddana do użytku w 1974 roku, prace nad nią trwały jeszcze do 1980 roku. Od tamtej pory droga na całej długości pokryta jest trasa Transfogarska stanowi znane i lubiane miejsce wypraw. Droga przecina Karpaty, a jej najwyższy punkt znajduje się na wysokości aż 2042 m Przejazd szosą gwarantuje więc niezapomniane przeżycia i zachwyca wspaniałymi krajobrazami ze zróżnicowaną fauną i wideo: Od ośmiu lat w podróży dookoła świataOd ośmiu lat w podróży dookoła świata Źródło: Dzień Dobry TVN8 lat w drodze, 8 paszportów, jeden człowiek. Duńczyk chce pobić rekord i odwiedzić wszystkie kraje świata. Jak trudną podróż odbywa? Czas przejazdu trasy TransfogarskiejTrasa Transfogarska położona jest w centralnej części Rumunii. Jej południowy kraniec znajduje się ok. 160 km od stolicy kraju, Bukaresztu. Wyprawę warto jednak rozpocząć na północy, ponieważ tamtejsze tereny oferują o wiele więcej atrakcyjnych źródłach można znaleźć różne informacje dotyczące długości trasy Transfogarskiej. Wynika to z tego, że cała droga krajowa DN7C mierzy 151 km, ale właściwa trasa Transfogarska ma ok. 90 km i otwarta jest zazwyczaj w okresie od czerwca do początku października (daty otwarcia mogą się różnić w poszczególnych latach).Długość trasy Transfogarskiej sugeruje, że czas jej przejazdu powinien być nadzwyczaj krótki. Należy jednak pamiętać, że na drodze obowiązuje ograniczenie prędkości do maksymalnie 40 km/h. Zostało wprowadzone ze względów bezpieczeństwa i wynika z obecności wielu serpentyn. Dlatego szacowany czas przejazdu trasy Transfogarskiej samochodem to ok. 3–4 godziny. Czasami może się on wydłużyć ze względu na korki, które pojawiają się zwłaszcza w wakacyjne weekendy. W związku z tym, poleca się jazdę trasą Transfogarską w dni trasą Transfogarską nie warto się jednak spieszyć, ponieważ wolna jazda pozwala na lepsze delektowanie się wyjątkowymi widokami. Ponadto, podczas przejażdżki można zatrzymać się na jednej z malowniczych polanek, odwiedzić ciekawy zabytek, jakim jest zamek Poenari czy przenocować w schronisku na szczycie trasy. Oczywiście znacząco wydłuży to czas przejazdu drogą Transfogarską, jednak dostarczy niezapomnianych tylko samochód, czyli trasa Transfogarska rowerem lub motocyklemOsoby, które chcą jeszcze pełniej doświadczyć wspaniałości okolicznych terenów, mogą przebyć trasę Transfogarską motocyklem lub rowerem. Szansa na poczucie wiatru we włosach i pooddychania górskim powietrzem dla wielu ludzi stanowi dodatkową atrakcję. W tym przypadku należy jednak mieć na uwadze często zmieniającą się pogodę. Ponadto, przejechanie trasy Transfogarskiej rowerem wymaga dobrej kondycji i posiadania odpowiedniego sprzętu. Oczywiście zajmie też więcej Transfogarska: zamek Drakuli i inne atrakcjeTrasa Transfogarska w Rumunii zachwyca wieloma ciekawymi atrakcjami. Jedną z najważniejszych jest możliwość odwiedzenia ruin zamku Poenari, który nazywany bywa prawdziwym zamkiem Drakuli. Cytadela powstała ok. XIII wieku i w ciągu kilku dekad zamieszkiwało ją wielu różnych rezydentów. W XV wieku Wład Palownik, który stał się pierwowzorem postaci Drakuli, odbudował ją i tym samym stworzył słynną fortecę. W kolejnych latach twierdza podupadła, jednak do dziś zachowały się jej mury i wieże. Co ciekawe, aby dostać się na zamek Drakuli na trasie Transfogarskiej trzeba wspiąć się po 1480 również zwrócić uwagę na inne atrakcje trasy Transfogarskiej. Inne interesujące miejsca to okolice jeziora Balea, zapora na rzece Ardżesz, która tworzy jezioro Vidraru, a także najdłuższy tunel w Rumunii, liczący aż 884 m także:Autor:Adrian AdamczykŹródło zdjęcia głównego: Craig Pershouse/GettyImages

^{Globtroter.pl > Zdjęcie RUMUNIA, Trasa Transfogarska, Trasa Transfogarska, tytuł zdjęcia: Bâlea Lac. Poznaj największą bazę zdjęć podróżniczych w Polsce. Mamy 55338 podróżników 224991 zdjęć 347938 wątków i komentarzy} Trasa Transfogarska, czyli malownicza, kręta droga ciągnąca się pośrodku najwyższego w całej Rumunii pasma Karpat, robi ogromne wrażenie nie tylko na miłośnikach gór. To ewenement na skalę europejską, a nawet światową. Tę niesamowitą przygodę polecam każdemu! NIESAMOWITE KRAJOBRAZY Trasa Transfogarska ciągnie się przez ponad 150 kilometrów i łączy Transylwanię z Wołoszczyzną. Choć jazda górskimi serpentynami wymaga skupienia i ostrożności, trudno nie zawieszać wzroku na zapierających dech w piersiach widokach. Strome, zielone zbocza, miejscami pełne beztrosko pasących się owiec, doliny i wzgórza przerywane wodospadami, czy jezioro Balea, to najpiękniejsze krajobrazy, jakie oferuje ukryta wśród Gór Fogarskich trasa. WODOSPAD CAPRA NA WYSOKOŚCI 1690 M WODOSPAD CAPRA NA WYSOKOŚCI 1690 M WĘDRÓWKI PO GÓRACH – NIEZŁA JAZDA Podczas wyprawy warto zatrzymać się na dłuższą chwilę, by nie tylko podziwiać góry z daleka, ale poczuć je pod własnymi stopami i zmierzyć się z nimi osobiście. Dobrą bazą do tego, by pójść jednym z wielu górskich szlaków jest jezioro Balea. Przy jeziorze znajduje się duży parking samochodowy, kilka restauracji oraz straganów z lokalnymi serami i wędlinami. Można tu zjeść, zostawić samochód w bezpiecznym miejscu i powędrować po Górach Fogarskich. Ale jest coś jeszcze! Na terenie gór znajduje się najwyższy wodospad w Rumuni – Balea. Ma ponad 60 metrów wysokości i dotrzecie do niego kolejką linową ze stacji przy Jeziorze Balea lub ścieżką turystyczną. Niestety podczas mojego pobytu kolejka była zagranicą w naprawie. JEZIORO BALEA Trasa jest całkowicie przejezdna od czerwca do listopada, choć czasami zdarza się, że ze względu na trudne warunki atmosferyczne, droga zamykana jest także latem. I nie ma się temu co dziwić. Droga w wielu miejscach jest wąska, bardzo kręta, a zaledwie kilka kroków od pasa jezdni widać przepaść. To oczywiście podkręca emocje : ) POLITYCZNA AMBICJA SPONSOREM ATRAKCJI TURYSTYCZNEJ RUMUNII Najwyższy punkt drogi znajduje się na wysokości 2042 m Budowa tych asfaltowych serpentyn kosztowała miliardowe sumy. Aby przebić się przez góry wykorzystano aż 6 milionów kg dynamitu, a życie straciło kilkudziesięciu robotników, o których przypominają punkty upamiętniające na trasie. Drogę wybudowano w latach 1970 – 1974, na życzenie Nicolae Ceausescu. Oficjalnie miała mieć znaczenie strategiczne, czyli ułatwić przemieszczanie się wojsk w razie inwazji ZSSR. W rzeczywistości jednak budowa trasy miała na celu pokazać potęgę i możliwości komunistycznej Rumunii. Wydaje się to absurdalne, tym bardziej, że przecież przez pół roku Trasa Transfogarska jest nieprzejezdna, a co więcej, już w latach 70. minionego wieku istniała inna, szybsza droga, która pozwalała ominąć góry. Tak czy siak, rumuński dyktator został stracony, system obalony, a my możemy się cieszyć tą niezwykłą przygodą, jaką gwarantuje przejażdżka słynną Trasą Transfogarską! Enjoy! 🙂 Uy8bBv.

3cymdq6u6x.pages.dev/69

3cymdq6u6x.pages.dev/51

3cymdq6u6x.pages.dev/79

3cymdq6u6x.pages.dev/97

3cymdq6u6x.pages.dev/13

3cymdq6u6x.pages.dev/93

3cymdq6u6x.pages.dev/88

3cymdq6u6x.pages.dev/33

rumunia trasa transfogarska zdjęcia