„Bo to, co nas podnieca, to czasem też jest seks” – śpiewała Maryla Rodowicz. Seks (i przyjemność z niego płynąca) to w naszej kulturze nadal temat tabu. Owo tabu bezkompromisowo bierze na warsztat Danuta Awolusi w swojej najnowszej powieści. „Liczyła na to, że seks będzie tym, co znajdowała w książkach obyczajowych i komediach romantycznych. Ekstazą, ogniem, rozkoszą, po którą sięga się z radością. A jednak fajerwerków nie było. mama miała rację: seks to rozbuchana przez media machina marketingowa”. Danuta Awolusi (fot. Katarzyna Kosakowska) Danuta Awolusi, ceniona pisarka, autorka książek obyczajowych i reportaży, którą znacie z kursów Pasji Pisania (prowadzi cieszące się dużą popularnością trzygodzinne warsztaty: „Jak wydać książkę w tradycyjnym wydawnictwie” oraz „Promocja autora”) powraca z nową znakomitą powieścią Blisko, coraz bliżej. Na okładce możemy przeczytać: „Ta książka powstała z miłości do kobiet. Dasz się zaprosić do… rozmowy?”. Głównym tematem jest seks. Co ważne nie funkcjonuje tu jako skandalizujący marketingowy wabik. Danuta Awolusi może i zszokuje czytelnika, ale tylko po to, aby przedstawić to, co zbyt często w naszej codzienności zostaje przemilczane. A to wszystko w trzech historiach spokrewnionych lub spowinowaconych ze sobą kobiet żyjących w stolicy. Róża dobiega czterdziestki. Ma poukładane życie – pracę, którą lubi, kochającego, oddanego męża, nastoletnią córkę, może i buntującą się, ale zarazem mądrą i dojrzałą. Zdawałoby się, że nie sposób znaleźć powody do narzekań. Kiedy Róża przez przypadek przyłapuje swoją ledwo dorosłą siostrzenicę w sytuacji intymnej, w toalecie dla nauczycieli, jest zszokowana. Tina wcale nie wygląda tak, jakby zbliżenie z chłopakiem sprawiało jej wyjątkową przyjemność. Prawda jest taka, że w idealnym życiu Róży jest poważna rysa: choć prowadzi regularne życie seksualne, nigdy nie dostała orgazmu: „Czasem, gdy kochali się z Bogdanem, zastanawiała się nad pytaniami na kartkówkę albo nad tym, jak utemperować dwóch uczniów z 1C, którzy dawali się jej we znaki. Róża była zdania, że seks jest zdecydowanie przereklamowany. Albo, co o wiele bardziej do niej przemawiało, to z nią coś jest nie tak. Szybko przeszła do porządku dziennego nad tym, że jej ciało po prostu nie reaguje na pieszczoty. Dotyk Bogdana nie był nieprzyjemny, ale też nie robił na niej żadnego wrażenia. (…) Miała z tego powodu wyrzuty sumienia, niezmiennie od kilkunastu lat. nie tak powinna się czuć w łóżku z kochającym mężem”. Jagoda miała wszystko: świetną pracę z obiecującymi perspektywami, męża, z którym fantastycznie się dogadywała, małe dziecko, kochających rodziców. Nagle dochodzi do tragicznego wypadku drogowego. Sprawca ginie, a Jagoda zostaje sparaliżowana. Można by się spodziewać – jak to w wielu powieściach bywało – że mąż ją zostawi, a ona sama z mozołem będzie odnajdywać się w nowej rzeczywistości. Nic bardziej mylnego! Jagoda pozostała silną kobietą i po kilku latach mogła wrócić do aktywnego życia – nawet jeśli nie wstała z wózka inwalidzkiego. Czarek ani myślał o porzuceniu żony. Wspierał ją, na ile mógł. A jednak nie każda dziedzina życia ułożyła się na nowo: „Nie kochali się od czterech lat i wszystko wskazywało na to, że tak już zostanie. Jagoda była pewna, że po wypadku zapomni o seksie. Nie spodziewała się jednak, że jej udręczone, poddane próbie ciało tak bardzo ją zaskoczy. Po prostu to pojawiło się w jej głowie. Nagle spojrzała na Czarka i przypomniała sobie, jak bardzo go kiedyś pożądała. Wystarczyła iskra, aby lądowali w łóżku, pozbawieni obaw, ciekawi siebie. Tak, miała wtedy sprawne nogi i wrażliwą łechtaczkę, która pozwalała jej przeżywać wspaniałe orgazmy. Te czasy się skończyły, ale najwyraźniej mózg nie dopuszczał do siebie takiej informacji. Jagoda, chcąc nie chcąc, pozostała istotą seksualną”. Kamila robi karierę jako youtuberka i menadżerka marketingu. Świadomie układa swoje życie uczuciowe. Z ostatnim stałym partnerem rozstała się kilka lat wcześniej. Chcąc odpocząć od wiążących relacji, spotykała się bez zobowiązań. Jednak teraz jest już gotowa na nowy związek. Przez przypadek poznaje nieco nieśmiałego Wojtka. To mężczyzna niemal idealny. Zapowiada się związek z przyszłością, Kamili i Wojtkowi układa się cudownie – z wyjątkiem spraw alkowy. Kamila lubi seks, ale zbliżenia z Wojtkiem pozbawione są pasji, prawdziwej namiętności, wydają się wymuszone. Ona, taka silna i przebojowa, nagle staje się zupełnie zagubiona: „W pracy zyskała opinię wyuzdanej nimfomanki. W domu seks schował się gdzieś pod łóżkiem, poza zasięgiem. Mimo to, choćby chciała, nie mogła powiedzieć, że Wojtek to zły facet, czy choćby wybrakowany. I chyba właśnie to uwierało ją najmocniej: chłopak o dobrym sercu, chłopak, którego nie dało się kochać. Chłopak, którego się nie zostawia”. Danuta Awolusi w swojej powieści dotyka spraw bardzo delikatnych. Takich, o których nie zwykliśmy mówić głośno (jak celnie zauważy Jagoda, przełamując własne bariery związane z mówieniem o seksie: „Tu nawet pełnosprawni mają problem, żeby mówić o współżyciu”). To wymaga niezwykłej pisarskiej odwagi. Sposób ujęcia tego tematu może szokować (niektóre rozmowy czyta się z pewnym dyskomfortem jako wręcz nazbyt intymne), ale przecież chodzi o to, aby uświadomić czytelnikom ich własne bariery wynikające z presji społecznej. Dotyczy to także bohaterek. Wycofana Róża dzięki edukatorce seksualnej mimo wielu oporów, odkrywa na nowo własne ciało i rozkosze, które może jej oferować. Podobnie musi podejść do swojego ciała sparaliżowana Jagoda (to kolejny tabuizowany temat – przecież osoby niepełnosprawne nie zostają pozbawione potrzeb seksualnych). Dla niej powrót do regularnego współżycia jest niezwykle istotny: „Nie narzekam. Chciałabym jednak wrócić do pełni życia. Akurat seks jest takim ostatnim bastionem, którego jeszcze nie zdobyłam. I tu nawet nie chodzi o to, że mam jakieś wielkie ambicje. Po prostu poczułam, że nadal pragnę seksu i że mogę być aktywna. Mogę osiągnąć coś, co wydawało mi się niemożliwe. Po wypadku myślałam, że nigdy nie będę się kochać. A teraz się okazuje, że wręcz przeciwnie, ta sfera życia wciąż jest dla mnie dostępna”. W powszechnym mniemaniu seks jest czymś pożądanym, nobilitującym, pozostającym ważną częścią życia. Jeśli w tej sferze coś się nie układa, kobiety i mężczyźni mogą czuć się wybrakowani, niepełni. To właśnie spotyka niektórych bohaterów Blisko, coraz bliżej. Choć pojawiają się w tej powieści rozmaite wątki poboczne i niemało tu bohaterów (choć tylko kilkoro z nich dobrze poznamy) wszystko sprowadza się do spraw związanych z seksem. Co istotne, nie mamy do czynienia z tanią powieścią erotyczną. Danuta Awolusi podchodzi do tematu z szacunkiem, bez taniej sensacji. Dla swoich bohaterów ma wiele zrozumienia. Zwraca uwagę na palące kwestie społeczne. Seks to ważna część życia i każdy chętny powinien czerpać z niego przyjemność. Dotyczy to również niepełnosprawnych, którzy nie muszą zamykać tej sfery życia (jakże przejmująco brzmią słowa Jagody: „Chcę wiedzieć, że wypadek odebrał mi tylko część sprawności. Nie moją kobiecość, nie siłę”). Z drugiej strony autorka Macoch nie zapomina o tym, że: „Seks to żaden przymus. To nie jest obowiązek ani coś, bez czego człowiek nie jest kompletny”. Właśnie to wieloaspektowe, mądre ujęcie niełatwej problematyki przekonuje najbardziej. Na uwagę zasługuje też fabuła – jeśli pojawiają się w tej powieści nieco wyeksploatowane przez literaturę obyczajową wątki, Danuta Awolusi prowadzi je do zaskakujących rozwiązań. Bohaterowie nie są udziwnieni, właściwie nie ma tu czarnych charakterów – są bardzo prawdziwi ludzie, czasem nieszczęśliwi, czasem bezradni. A Róży, Jagodzie i Kamili chce się kibicować. Sięgnijcie koniecznie po Blisko, coraz bliżej Danuty Awolusi. Ta powieść zapewni wam nie tylko ciekawą rozrywkę, ale też skłoni do refleksji. To niewątpliwie ważna książka. Dość gaszenia światła w sypialniach! Porozmawiajmy. Źródło cytatów: Danuta Awolusi, Blisko, coraz bliżej, Wydawnictwo Czwarta Strona, Poznań 2022.
Co nas śmieszy, co nas podnieca, Gdańsk. 447 likes. Znani i lubiani, swoi i zagraniczni, bogaci lub bardzo bogaci, którzy w naszych głowach mówią zu To co nas podnieca, to nie zawsze pieniądze czy władza. Zazwyczaj to co nas pociąga najbardziej to niebezpieczeństwo. Ryzyko, adrenalina i poczucie niepewności. Czemu zatem szukamy tego co wzbudza niepewność, a czasem nawet budzi lęk, zamiast ustatkować się i szukać bezpiecznego portu, w którym możemy przeczekać każdą burzę? Dla mnie odpowiedź jest już oczywista, jednak nie twierdzę, że była taka od początku. Bezpieczne przystanie są fajne dla osób, które chcą pozostać w szeregu. Przyjmują pokornie role, które narzuciło im społeczeństwo, bezpieczne przystanie są dla tych którzy wpasowali się w schemat i ich największą ambicją w życiu jest rola drugoplanowa w scenariuszu, który napisał zupełnie ktoś inny. Ci natomiast, którzy lubią wystawiać się na burze, nie tylko te atmosferyczne, oraz brać czynny udział w kreowaniu rzeczywistości, w której przyszło im żyć, to ludzie którzy doceniają wartość niebezpieczeństwa. Niebezpieczeństwo sprawia, że doceniamy życie. Każda chwila staje się wyjątkowa, jedyna w swoim rodzaju. To najlepszy motywator do tego by działać. To co chcesz zrobić, rób teraz. Drugi raz nie znajdziesz się w tym samym miejscu, możesz stracić okazję by spróbować czegoś nowego. Chcesz tego? Nie. Więc zrób to, poczuj niebezpieczeństwo, a potem oswój je. Życie na krawędzi nie jest dla każdego. Krawędzie są różne. Jestem zdania by każdy znalazł swoją i choć raz spojrzał w przepaść, która za nią czyha. Ja dzięki ryzykownym decyzjom wiem, że stanie w szeregu nie jest dla mnie. To co mnie podnieca, to zebranie tego szeregu, z pozoru szarych ludzi, i motywowanie ich do zmiany swoich ról, do burzenia porządku, który przyjęli za ostateczny. O jak ja uwielbiam patrzeć, jak dokonuje się w kimś zmiana, kiedy otchłań, która dotychczas przerażała, zaczyna przyciągać. By nie być gołosłowną, swoją krawędź regularnie przesuwam. Dotykam, poznaje i smakuje nowych rodzajów niebezpieczeństwa. Wyszłam ze swojej bezpiecznej przystani, wyruszając na podbój. Wydaje mi się, że po drodze znalazłam parę osób, które w tej wędrówce zechcą mi towarzyszyć. Wraz ze smakiem niebezpieczeństwa wszystko smakuje odrobinę lepiej. Przychodzi władza, pieniądze, a nawet seks. Nazwij to rozchwianiem emocjonalnym, ja nazwę to życiem, a zwłaszcza czerpaniem z niego przyjemności. 1K views, 15 likes, 8 loves, 6 comments, 39 shares, Facebook Watch Videos from Autonomia Wieniawa: Jak śpiewa wieczna Maryla: "bo to , co nasWiadomo, że pieniądze szczęścia nie dają. Ale każdy chce to zbadać osobiście. Takich badaczy z roku na rok przybywa. Z ostatniego raportu „World Wealth Report 2007”, opracowanego wspólnie przez firmy Merrill Lynch i Capgemini, wynika, że w 2006 r. na świecie było 9,5 mln osób, mających aktywa powyżej miliona dolarów. To o 8,3 proc. więcej niż rok wcześniej. Krainą bogaczy jest Ameryka Północna — mieszka ich tam aż 3,2 mln. Na drugim miejscu jest Europa (2,9 mln), potem Azja i kraje Pacyfiku (2,6 mln). Nietrudno się domyślić, że najbiedniejsze regiony to Ameryka Łacińska, Bliski Wschód i Afryka, gdzie łącznie mieszka 800 tys. zamożnych. Rekiny finansów Bill Gates już nie jest najbogatszy. Ze swoimi marnymi 58 mld dol. zasłużył w tym roku jedynie na trzecie miejsce na światowej liście najbogatszych według magazynu „Forbes”. Założyciel Microsoftu przez 13 lat zajmował pierwsze miejsce, ale teraz zdetronizował go kolega z brydża — Warren Buffett, który ma już 62 mld dol. Tylko w zeszłym roku ten najbardziej znany inwestor giełdowy zarobił 10 mld dol. Na drugim miejscu rankingu znalazł się meksykański potentat branży telekomunikacyjnej Carlos Slim Helu, który uzbierał 60 mld dol. Najbogatszym Europejczykiem jest Ingvar Kamprad, założyciel sieci szwedzkich sklepów z meblami Ikea. Jego majątek „Forbes” wycenia na 31 mld dol., co daje mu siódme miejsce na świecie. Jest też dobra wiadomość dla humanistów — nawet na kulturze można zarobić kokosy. Na listę miliarderów „Forbes’a” trafiła Joanne Rowling, autorka książek o Harrym Potterze, która jeszcze dziesięć lat temu miała poważne problemyfinansowe. — Jesteśmy świadkami ogromnych zmian w rankingu najbogatszych i nie chodzi tylko o spadek pozycji Billa Gatesa. Od kilku lat maleje liczba Amerykanów w rankingu. Spośród tysiąca najbogatszych jest ich już tylko 420. Przybywa natomiast Rosjan, Hindusów i Chińczyków. Polaków też przybywa, chociaż nie tak błyskawicznie — komentuje zestawienie Łukasz Wróbel, analityk Open Finance. Polskie fortuny to pestka. Wśród tysiąca najbogatszych tylko czterej to nasi rodacy. W pierwszej pięćsetce znalazł się jedynie Leszek Czarnecki, właściciel grupy Getin Holding oraz firmy LC Corp, budującej we Wrocławiu najwyższy budynek w Polsce. Najzamożniejszy Polak miał na początku tego roku 6,4 mld, ale złotych. W dolarach to jakieś 2,6 mld, czyli prawie 24 razy mniej, niż ma największy bogacz świata. Na dalszych miejscach uplasowali się Michał Sołowow, Ryszard Krauze, Jan Wejchert, Roman Karkosik i Bogusław Cupiał. Świat się bogaci Ale nie tylko bogaczom żyje się na świecie lepiej. Większość krajów ma coraz sprawniej działające gospodarki i coraz wyższe średnie zarobki. Wśród prymusów od lat najlepiej wypadają Chiny, ze wzrostem gospodarczym 10,5 proc. w 2006 r. Dynamicznie rozwijają się również Indie (8,8 proc.) I kto jeszcze? Oczywiście producenci surowców. Na przykład Wenezuela, która dzięki swym złożom ropy naftowej miała w 2006 r. wzrost gospodarczy 10,4 proc. Także Polska w „World Wealth Report” wypada całkiem nieźle. Autorzy zaznaczają, że w 2006 r. nasze PKB wzrosło o 5,5 proc, czyli więcej, niż światowa średnia (5,4 proc.). Ten większy dochód narodowy nieźle przekłada się na kieszeń statystycznego Polaka, którego przeciętne miesięczne wynagrodzenie brutto w 2007 r. wynosiło — według Głównego Urzędu Statystycznego — 2,7 tys. zł, czyli o 8,7 proc. niż rok wcześniej. Wraz ze wzrostem zarobków rośnie — to kolejna dobra wiadomość — udział naszych oszczędności w PKB. Z obliczeń serwisu Analizy Online wynika, że w zeszłym roku ten odsetek wzrósł z 45 proc. do 62 proc. Ale i tak, przy tak wysokiej dynamice, polskie oszczędności są mikroskopijne w porównaniu do zachodnich standardów. Średnia relacja oszczędności do PKB w 2006 r. w krajach Europy Zachodniej wynosiła 220 proc., czyli była trzykrotnie wyższa niż w Polsce. Aby dorównać zachodnioeuropejskim standardom, przy dzisiejszym PKB wartość naszych zaskórniaków powinna przekraczać 2 bln zł. Tymczasem wynosi niecałe 700 mld zł. l Leszek Czarnecki Mierzy wysoko, ale czasem nurkuje Najbogatszy w Polsce, 446 na świecie według rankingu „Forbes’a”. Majątek szacowany na 6,4 mld zł. W najnowszym, czerwcowym rankingu najbogatszych Polaków tygodnika „Wprost”, zajmuje dopiero trzecie miejsce i ma 6,3 mld zł. Akcjonariusz spółek Getin Holding, Towarzystwa Ubezpieczeniowego Europa, wyspecjalizowanego w obsłudze bogatych klientów Noble Banku oraz większości akcji spółki deweloperskiej LC Corp, która we Wrocławiu buduje najwyższy wieżowiec w Polsce. Uwielbia nurkowanie, zastanawiał się nad lotem w kosmos. Ryszard Krauze Dobrze zarobił na inwestorach Trzeci w Polsce, 897. na świecie, 3,45 mld zł majątku według obliczeń „Forbes’a”, a według „Wprost” — siódmy, z 3,9 mld zł fortuny. Kontroluje spółki Bioton (biotechnologia), Petrolinvest (nafta) i Polnord (deweloperka). Człowiek, który potrafi zarobić w jeden dzień miliard złotych. Tak stało się lipcu 2007 r., gdy Petrolinvest zadebiutował na giełdzie w cenie o 72 proc. wyższej od emisyjnej. Jednak później kapitalizacja spółki spadła. Bogusław Cupiał Zakablował sport Według „Wprost” ma 5 mld zł, co daje mu piąte miejsce w zestawieniu. Właściciel drużyny piłkarskiej Wisła Kraków, zakładu recyklingu odpadów i jednej z największych firm na świecie produkujących kable — Telefonika Kable. Sprzedają się one w ponad 80 krajach, zostały użyte do okablowania stadionów EURO 2012 i obiektów igrzysk olimpijskich w Londynie w 2012 r. Martyna Mroczek
Bum!!!! MAMY NOMINACJĘ DO HITU OSTATNICH 5 LAT!!! To mógłby być numer 1 na Liście Manna i Trzaskowskiego. "Bo to co nas podnieca, to się nazywa kasa - Wybierz format Mem Prześlij własne obrazy, aby tworzyć własne memy Wideo YouTube, Vimeo lub Vine Embeds Audio Soundcloud lub Mixcloud EmbedsCo nas kręci, co nas podnieca – Jordańskie filmy z 1922 roku w reżyserii Naya Oktawian. Zdjęcia: Alec Jettie Twórca: Aneeq Habibur Budżet: 243 007 329 USD Dochód: 373 468 935 USD Kostiumy: Kaydie Karter Gatunek: Teatralne Język: słowacki Muzyka: Kriston Angeli Reżyseria: Bunny Aideen, Lucia Tarique Scenografia: Raja CilliangvX2O4q.
